CHMURY

 

Do was, chmury,

Wzrok ponury

Skrą i łzami!

Sam na ziemi

Pod czarnemi

Chmur wiankami.

 

Jak duch trumny,

Smutkiem dumny,

Nad szmer domów

Trzymam skronie

Tam – w koronie

Chmur i gromów.

 

Gdzie wam droga,

Chmury Boga,

Mnie weźmiecie;

Bo ja ciemny,

Mgłą tajemny,

Sam na świecie.

 

Tam! za wami,

Gdzie wichrami

Burza kręci –

Łzą do łzawic,

Do błyskawic

Skrą pamięci.

 

Lecę! błyskam!

Skrami ciskam,

Jutro zmarły;

Patrzcie na mnie,

Żyjcie za mnie,

Ludzie! karły!

 

Tu wam, ludzie,

Na ziem grudzie

Mogił grzędy:

Gdzie chmur droga,

Z wichrem Boga

Mnie tamtędy!

 

Veytoux, 21 lipca wieczór, 1835 r.